İnsan taşıdığı ve yaşadığı duygularla değer kazanmaktadır  

Sevmek duygusu da insana verilmiş en güzel ve anlamlı duygulardan bir tanesidir  

Sevgi, sadece insana mahsus bir duygudur  

Bu duyguyu, en mükemmel şekliyle yaşayabilen sadece insandır  
İnsana sevmek yakışıyor  İnsan, sevince ve sevilince insandır  
İnsan, her şeye karşı taşıdığı sevgisiyle âlemin her tarafıyla alâkadardır  

Sevgisi ne kadar büyükse, insan o kadar büyüktür  İnsan, sevgisiyle anlam kazanıyor

İnsanı insan yapan değerlerdendir sevgi  
Sevgi kapasitesi yoğun insanlardan oluşan bir toplum, hayatın yaşamaya değdiği, insan olmanın lezzet verdiği, insanlar arası ilişkilerin kaliteli olarak icra edildiği bir dünyanın kapılarını açacaktır  
Sevgiyi taşımak ve yaşayabilmek her insanın harcı değildir  

Bu san’atı herkes güzel icrâ edemiyor  Sevmek gerçekten san’attır  
Dünyanın yaşanabilirliği, sevginin insanlardaki oranıyla alakalıdır  

Nitekim sevgisizler yüzünden her geçen gün dünya neşesini, sevincini, heyecanını kaybetmektedir  

Sevgisizler dünyaya daha çok hükmettiğinde, dünya ömrünü tamamlamış olacaktır  

Onun için dünyadaki insanları, sevenler ve sevmeyenler diye ikiye ayırmak mümkündür  
Ama tabiî neyi seviyor insan, neden seviyor, bu sevgi ona ne kazandırıyor asıl belirleyici olan da bu noktadır  
İnsana bu duyguyu Veren, onun kullanım sınırlarını da belirlemiştir  

Onun için meşrû sevmekler yani sınırlarını Yaratıcının belirlediği sevmekler, ibadet 
Sevgi, taşıyanı sevimli kılar 
İnsan, taşıdığı duygularla anlam kazandığı için, güzel duygular taşıyan insan haliyle güzelleşeceklerdir  

Sevgi, taşıyanda etkisini gösterir  İnsan, bedeni içinde taşıdığı duygular ile değerlendirilir

 İnsanı bir duygu kabı olarak düşünürsek, bu kabın içinde olanlar dışa da yansıyor  

Bu kapta sevgi taşıyan seviliyor  
İnsan bedenine iskân edilen ruh, ancak sevgi ile nefes alıyor  
Sevgi, ruhun gıdasıdır  Bütün varlık sevildikçe anlamlıdır

İnsan böyle bir sevgi gıdasından haz duyar

 Bedende yaşayan ruh, sevgiyle beslenirse güzelleşir  
Sevgi, ruhun da genişlemesine vesiledir  

Her şeyin sevilecek tarafına yönelen ruh, sevginin her şeyi kapsadığını görecektir  

Ruh sevgili ise, ruhun istimal ettiği organlar da sevgili olacaklardır  
Böylece göz, sevgi gözlüğüyle hayata bakacaktır  

Görülen, varlıklardaki güzellikleri görecektir ve gösterecektir  

Sevgi kulağı, işitme organına dokunan bütün seslerin sevgi melodisini hissedecek ve terennümünü böylece idrak edecektir  

Sevginin hakim olduğu vicdan, kendisine dokunan bütün olaylardan sevgiyi öz olarak çıkaracaktır  
İçinde sevgi taşımayan bütün davranışlar, hem taşıyanı, hem de taşınanı rahatsız edecektir

 Sevgisiz vermek, almak, ilgilenmek, gitmek, gelmek, düşünmek, hmek, dokunmak, hasılı onsuz ne kadar fiil varsa, ruhsuz olacaktır  
Zaten davranışın, sözün etkisi, davranışın kendisi kadar, içinde taşıdığı sevgidedir  Sevgi, davranışa nitelik kazandırmaktadır  
İnsan sevgisi kadardır 
İnsan sevgisi kadardır  

İnsan, önce kendisini sever ve sevmeli  

Sonra akrabalarını, çevresini, köyünü, kasabasını, şehrini, ülkesini sever ve sevmeli  

Sonra sonra daire genişler gider  

Gittiği ülkeleri, hayal ettiklerini, bütün yeryüzünü, semavatı, öte alemleri sever ve sevmeli  

Böylece âlemde ne varsa, insan onlara sevgi besler  

Sevgi ve dua ile kalın…